ناپایداری‌های دامنه‌ای، ازجمله پدیده‌های معمول در بیشتر مناطق کوهستانی ایران است. در این میان یکی از مخاطره‌آمیزترین این ناپایداری‌ها، زمین‌لغزش است. هدف از این پژوهش، تهیۀ نقشۀ حساسیت‌پذیری دامنه‌های شمالی بینالود به زمین‌لغزش با استفاده از الگوریتم بهینه‌سازی توافقی ویکور است. ابتدا پس از تهیۀ نقشۀ پایۀ محدودۀ مطالعاتی با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای و بازدید‌های میدانی، نقشۀ عوامل مؤثر در حساسیت‌پذیری حوضه به زمین‌لغزش شامل شیب، فاصله از گسل، طبقات ارتفاعی، تراکم زهکشی، کاربری اراضی، پوشش گیاهی، لیتولوژی، نوع خاک و بارش در محیط GIS تهیه شد. سپس ضریب اهمیت هر کدام از معیارهای مذکور در وقوع زمین‌لغزش، بهکمک الگوریتم سلسلهمراتبی AHP بهدست آمد که معیارهای شیب، لیتولوژی و طبقات ارتفاعی بیشترین ضریب اهمیت را کسب کردند. سپس بر پایۀ الگوریتم بهینه‌سازی ویکور، درجۀ سودمندی و پشیمانی انتخاب گزینه‌های برتر (زیرحوضهها)، مشخص و در پایان با محاسبۀ میزان شاخص بهینۀ ویکور (Q)، زیرحوضهها برحسب درجۀ حساسیت‌پذیری به زمین‌لغزش در سه کلاس کیفی حساسیت‌پذیری کم، متوسط و زیاد طبقه‌بندی و رتبه‌بندی شدند. نتایج نشان داد که زیر‌حوضه‌های گلمکان، اسجیل و اندرزی بیشترین حساسیت‌پذیری و زیر‌حوضه‌های خیرآباد، اقبال و چایش دارای کمترین حساسیت‌پذیری بهوقوع زمین‌لغزش هستند.
)