این پژوهش به بررسی میزان آسیبپذیری تپههای ماسهای ساحلی در منطقۀ حفاظتشدۀ شبهجزیره میانکاله، واقع در بخش شرقی استان مازندران پرداخته است. قسمت عمدۀ این منطقه را تپههای ماسهای ساحلی تشکیل میدهد. این تپهها در کل جهان، تحت تأثیر فشارهای گوناگون طبیعی و انسانی سیستمهای بسیار حساسی هستند که حفظ آنها در نقش اکوسیستمهای مهم، نیاز به مدیریت صحیح دارد. این پژوهش بر آن است که میزان آسیبپذیری سیستم تپههای ماسهای را که زیستگاه گونههای گیاهی و جانوریِ این منطقه هستند، با استفاده از مدل DVI که برای نخستینبار در ایران انجام میشود، بررسی کند. برای انجام این بررسی از دادههای آماری، دادههای مکانی و بازدیدهای میدانی استفاده شده است. ابتدا منطقه به چهار قطعه تقسیم شده و این قطعات با پنج گروه از متغیرهای تأثیرگذار در این سیستم، مورد ارزیابی قرار گرفتند. مؤلفههای پنجگانه شامل شرایط ژئومورفولوژی تپههای ماسهای، عوامل دریایی، عوامل جوی، شرایط پوشش گیاهی و تأثیر فعالیتهای انسانی، اندازهگیری و مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج آسیبپذیری برای قطعههای اول، دوم، سوم و چهارم بهترتیب برابر 42، 37، 43 و 49 درصد بهدست آمد. از آنجایی که ضریب کمتر از 50 درصد آسیبپذیری پایین است، میتوان نتیجه گرفت که این منطقه براساس استانداردهای شاخص، درکل درصد آسیبپذیری پایینی دارد.